Ik ben een dramatherapeut met een eigen stempel. Mijn voornaamste referentiekader de ‘Lacaniaanse psychoanalyse’, maar daar zweer ik niet bij. Of ik nu vertrek vanuit ‘cognitieve gedrags-‘ of ‘schematherapie’, voor mij staat de mens, sta jíj́ centraal, ongeacht de methodieken of kaders waar we mee aan de slag gaan. 

Als dramatherapeut ben ik ervan overtuigd dat wanneer praten alleen niet werkt, we onszelf en anderen maar kunnen begrijpen als we ons lichaam – paradoxaal genoeg – ten volle ‘aan het woord’ laten. Pas wanneer we dat toelaten en durven ‘luisteren’ naar ons lichaam is verandering mogelijk.