In november laat de natuur zien waar wij het vaak moeilijk mee hebben: verstillen en loslaten. Bladeren vallen, dagen worden stiller, en we worden uitgenodigd om mee te vertragen.
Want elk nieuw begin draagt ook een afscheid in zich.
We herkennen het bij het verwelkomen van een kind, bij een verhuis, een nieuwe relatie of een nieuwe richting in werk of leven. Dat afscheid is niet altijd zichtbaar — soms zit het in een blik terug, in een zucht, in de manier waarop we even blijven hangen bij wat voorbij is.
De kunst van het markeren
Bij StudioDNA geloven we dat er kracht zit in het bewust ervaren van die overgangen.
De kunst, therapie en rituelen kunnen daarin een vorm van zorg zijn — voor wat voorbij is, én voor wat mag komen.
De praktijk van van Barbara Raes, oprichter van Beyond the Spoken, is een inspirerende werking. In haar werk onderzoekt ze de ruimte tussen zorg, kunst en afscheid. Ze creëert samen met muzikanten en beeldende kunstenaars rituelen die het onzichtbare van rouw tastbaar maken.
Rituelen die blijven resoneren
Het afgelopen jaar bracht Barbara Raes verschillende projecten tot leven die diepe indruk maakten.
Zo was er ‘De Grote Verleeging’, een ritueel waar mensen een voorwerp konden brengen dat symbool stond voor wat ze wilden loslaten. Muzikanten en performers weefden daar een zacht kader rond, waarin verdriet, stilte en schoonheid samen mochten bestaan.
‘One Day I Will Make the Onion Cry’ is een poëtische installatie en een uienmachine rond verlies dat zich al aandient terwijl het echte afscheid nog moet komen. Deelnemers van het ritueel schenken een traan aan het tranenarchief. Het wordt een plek waar verdriet om wat ooit zal verdwijnen, omarmd kan worden.
Al deze projecten delen dezelfde grondtoon:
Rouw mag er zijn. En schoonheid kan een vorm van zorg zijn.
Ruimte voor wat beweegt
In onze eigen praktijk herkennen we die beweging dagelijks. Mensen komen met verlies, maar ook met verlangen. Met stilte, maar ook met nieuwe klanken die voorzichtig willen ontstaan.
Rouw is niet alleen een einde, het is ook een overgang — een proces waarin iets ouds transformeert tot iets nieuws.
“We hoeven niet altijd verder. Soms mogen we even blijven staan, om te luisteren naar wat afscheid van ons vraagt.”
Bij StudioDNA willen we die plek blijven bieden: een ruimte waar kunst, therapie en menselijkheid elkaar raken.
Waar we mogen stilstaan bij wat verloren ging – en tegelijk zachtjes de contouren van iets nieuws mogen verkennen.