Laten we beginnen met te kijken naar de concepten ‘creatief en lichaamsgericht’. Onze maatschappij hecht bijzonder veel waarde aan de ratio. We weten best wel veel en pretenderen misschien soms alles te weten. Maar in hoeverre beleven we die kennis ook? In hoeverre belichamen we wat we weten? En in hoeverre werkt ons brein eerder beperkend in plaats van verruimend? Met andere woorden, dient die cognitieve relatie met onszelf en de ander ons, of zorgt die ervoor dat we ook wel eens verstrikt geraken in ons web van gedachten? En dus onze creativiteit verstikken en ons vervreemd voelen van ons eigen lichaam?
Puur anatomisch gezien zijn onze hersenen niet beperkt tot ons hoofd. Het hersenvocht loopt doorheen onze ruggenzuil tot in ons stuitje. Daarmee zijn ons kruintje en stuitje verbonden en dus geen afgescheiden entiteiten. We zijn dus gemaakt om cognitieve inzichten te belichamen, en omgekeerd, om lichamelijke ervaringen te integreren in ons cognitief functioneren. Zo stellen we ons ontvankelijk open voor nieuwe inzichten, voor creativiteit. Lichaamsbewustzijn en creativiteit werken samen om helderheid te scheppen in ons hoofd.
Volwassenen voelen vaak een bepaalde schroom om lichaamsgericht en creatief te werken, net omdat onze maatschappij zo cognitief gericht is en we ons te veel identificeren met onze gedachten. Dit merken we ook al op bij jongeren die binnen het traditionele onderwijssysteem gewaardeerd worden op basis van hun cognitieve kennis. Kinderen daarentegen durven meer met een nieuwsgierige, open blik naar de wereld en zichzelf te kijken. Ze durven nog spelen, proberen, experimenteren. Ze groeien met vallen en opstaan.
Toch merken we dat zelfs onze allerjongsten steeds meer druk beginnen te ervaren. Hun creatieve ruimte wordt voortdurend kleiner. De ‘moetjes’ groeien, de ‘magjes’ nemen af. Kinderen worden gemotiveerd ‘op de tanden te bijten’ en leren zo hun lichamelijke signalen te onderdrukken. Maar die signalen verdwijnen niet. Die vormen onderhuids alarmbellen die zich op andere manieren gaan uiten, bijvoorbeeld in wat met noemt ‘sociaal moeilijk gedrag’. Sommige kinderen worden hyperactief, anderen worden passief, anderen gaan gebukt onder stresssymptomen, die ze meenemen in hun groei naar jongere en volwassene.
]Creatieve lichaamsgerichte therapie biedt ons de ruimte om te gaan luisteren naar die signalen. Om deze te gaan zien als wegwijzers naar meer rust en geluk in plaats van als drempels. Om terug te aarden in het lichaam, de zelfwaarde te bevrijden van een louter cognitieve identificatie. Om opnieuw te verbinden met onze ware essentie, met het dna. Om ons heel en vol-waardig te voelen. Een maatschappij bestaande uit geheelde individuen is een gezonde plek om in te vertoeven. En daar werken we bij StudioDNA graag aan mee.